Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Γιουλη Αναστασοπουλου-Ψυχη στην Κουλουρη....βιβλιοκλιπ


Mε μεγάλη χαρά μοιράζομαι μαζί σας μια ιδέα που υλοποιήθηκε με την βοήθεια καλών φίλων।

Το βιβλιο-κλίπ. Η ιδέα δηλαδή του να μπορείς να παρακολουθήσεις σκηνές από ένα βιβλίο σε κλιπάκι.

Οι σκηνές στο είναι απο την νουβέλα μου "Ψυχή στην Κούλουρη", εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Η μουσική γράφτηκε ειδικά για το βιβλιοκλίπ από τους ταλαντούχους May Fly ( Hλία Πάλλα και Νίκο Καλλέργη), η επιμέλεια έγινε από τον Κώστα Καφαντάρη και οι λήψεις απο εμένα στην Σαλαμίνα όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας.

Ελπιζω να σας αρέσει
Σας ευχαριστώ.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

H κριτική της εφημερίδας "ΑΥΓΗ" για τα βιβλία της Λέσχης Δημιουργικής Γραφής

Το άχτι της καθημερινότητας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/10/2011





Θέλουν να βγάλουν το Άχτι τους οι ήρωες του Νίκου Ξένιου και μας παρασύρουν μαζί τους, να αναγνωρίσουμε κι εμείς το δικό μας άχτι. Άνθρωποι κοινοί, καθημερινοί, κάποτε και ιδιαίτεροι, παρουσιασμένοι με έναν τρόπο απλό, ρεαλιστικό, κάποτε και σκοτεινό, μας πείθουν απόλυτα για την ύπαρξη και την κίνησή τους μέσα στις ιστορίες. Κυρίως όμως μας πείθουν ότι δεν θα χάσουμε την ώρα μας μαζί τους κι ότι, όσο μείνουμε κοντά τους κάτι καινούργιο, μικρό ή μεγάλο, θα συμβεί μέσα μας.

Η υποκατάσταση των αληθινών σχέσεων από κακέκτυπες απομιμήσεις τους, η απομάκρυνση από την ύπαιθρο και ο αστικός χώρος όπου ο άνθρωπος ασφυκτιά, η πλασματική ανθρώπινη επικοινωνία, η βία της εγκατάλειψης και η αύρα του θανάτου που πλανάται, κάποιο άλυτο οιδιπόδειο κι ένας έρωτας που δεν πραγματώνεται, ο παραλογισμός της εξουσίας, η διπολική προσωπικότητα που συναντούμε καθημερινά και με την οποία συνδέουμε τη ζωή μας, η απελπισία του ανέστιου κι εκπατρισμένου: αυτά είναι τα κυριότερα θέματα που πραγματεύεται η συλλογή. Από τα δεκαέξι διηγήματά της, «Το άχτι» είναι το πιο ρεαλιστικό, μαζί με την «Πολιτική του καταστήματος», ενώ το πρώτο και το τελευταίο διήγημα («Κόκκινο αλάρμ στην Ιωλκό» και «Θρίαμβος») είναι υπερρεαλιστικής γραφής. Έχοντας κάνει αυστηρή επιλογή από συγγραφική δουλειά πολλών χρόνων, ο Ν. Ξένιος υιοθετεί διαφορετικά στυλιστικά γνωρίσματα και διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές, διατηρώντας σαρκαστικό ύφος σε όλα τα διηγήματα, παλιά και καινούργια. Τα διηγήματα «Ο γιος του Σωτήρη», «Τσοκ γκιουζέλ» και «Έλβις» έχουν δουλευτεί στο πλαίσιο της Λέσχης Δημιουργικής Γραφής «Γομολάστιχα», που λειτουργεί με οκτώ μέλη εδώ και τρία χρόνια (http://gomolastixa.blogspot.com).



Ιστορίες ενηλικίωσης


Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/10/2011


Γιούλη Αναστασοπούλου "Ψυχή στην Κούλουρη", εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 136, τιμή: 10 ευρώ



Το να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία της ενηλικίωσης ενός μέσου Έλληνα δεν είναι αναγκαστικά κάτι το εντυπωσιακά ενδιαφέρον. Γίνεται ωστόσο σχεδόν φαντασμαγορικό με την πένα της Γιούλης Αναστασοπούλου στο έργο της Ψυχή στην Κούλουρη, χάρη στο περιβάλλον μέσα στο οποίο στήνεται, στην αίσθηση ότι το όνειρο εισβάλλει απρόσκλητο στην πραγματικότητα και συχνά την υποσκελίζει και τελικά στη βαθύτατα φιλοσοφημένη υπαρξιακή πρόταση περί ευτυχίας, πέρα από κάθε στερεότυπο που καταθέτει η συγγραφέας.

Ο Άγης είναι ένα παιδί που μεγαλώνει στη Σαλαμίνα, χωρίς πατέρα, με μια μάνα που κατακλύζει τη ζωή του, θα μπορούσε κανείς να γράψει αν ήθελε να περιγράψει με δυο λόγια το θέμα του βιβλίου. Δεν θα είχε, ωστόσο, έτσι μιλήσει στην πραγματικότητα καθόλου για το ίδιο το βιβλίο, δεν θα είχε πει τίποτα για τον τόπο που διαδραματίζει ένα ρόλο καταλυτικό, αναδεικνυόμενος σχεδόν σε πρόσωπο του βιβλίου. Για τον χρόνο, τη δεκαετία του '80, μια δεκαετία που κυριαρχεί η αμφισβήτηση, το καινούργιο, η τάση να δούμε με νέα ματιά την επόμενη δεκαετία. Για τη ζωντανή, παλλόμενη απουσία του πατέρα, για τη συνεχώς αποσυρόμενη παρουσία της μάνας και για άλλα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του μικρού, που περνούν εσκεμμένα φευγαλέα από το βιβλίο, αλλά καθορίζουν την τύχη του, θέλοντας να θίξουν τη σημασία των τυχαίων συναντήσεων. Αλλά και για την αναδυόμενη εναλλακτική πρόταση ζωής που μουντζώνει προκλητικά τις φιλόδοξες απαιτήσεις του μικροαστισμού, μπροστά σε μια νιρβάνα σχεδόν αυτιστικού τύπου. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αναγνώστης καταλήγει περισσότερο να το ζει αυτό το βιβλίο παρά να το διαβάζει.



Σοφοκλής Ρόκος

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Φούξια

από Αγγελική Μαρίνου

Τον Χριστό σας και την Παναγία σας προσκυνημένοι!!!
Κάποιοι περίοικοι κοιτούσαν ακόμα με περιέργεια πίσω από τις κουρτίνες. Οι περισσότεροι περιορίζονταν στο να ρίξουν ακόμα λίγα κορν φλέικς στο γάλα τους ή να αλλάξουν φύλλο στην εφημερίδα.
Βρωμιάρηδες, προδότες του έθνους!!!
Μια ταχυπαλμία πάντα τους έπιανε, φρόντιζαν όμως να την κρατούν κρυφή. Έτρεμαν τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων θρησκευτικών γιορτών, όταν οι καμπάνες της εκκλησίας άρχιζαν να χτυπούν από τις επτά η ώρα το πρωί συνεχόμενα, πολλές φορές μέχρι τις έντεκα, πράγμα που σηματοδοτούσε το ξέσπασμα του τρελού της μονοκατοικίας του αριθμού 14.
Εσείς και η αξιοπρέπειά σας τουρκόσποροι, εσείς και η αξιοπρέπειά σας!
Χριστιανοί, τουρκόσποροι, ξένοι, προδότες, έμπαιναν στο στόχαστρο του μαινόμενου, γίνονταν μέλας πολτός που έφτυνε σε κάθε κραυγή, ήταν πολλοί εκείνοι που δεν είχαν αντέξει τις πρωινές καμπάνες, άλλοι είχαν διαμαρτυρηθεί στην εκκλησία να κατεβάσουν  τα ηχεία, χωρίς αποτέλεσμα, άλλοι είχαν μετακομίσει, αλλά κανείς δεν είχε αντιδράσει όπως τούτος εδώ.
Εσείς είστε οι απόγονοι του Κολοκοτρώνη ρεεεεε;;;
Ήταν ο συνήθης επίλογος. Μετά η πόρτα βροντούσε πίσω του.
Για να ανοίξει ξανά λίγο μετά. Όπως βγαίνει το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, έτσι έβγαιναν η γυναίκα του και η κορούλα του στο μπαλκόνι.
Το μωρό φορούσε  λουλουδιαστές κορδέλες με χρώματα του ουράνιου τόξου και  τραβούσε να τις βγάλει από το κεφαλάκι του. Η μαμά του είτε το κάθιζε στα γόνατά της και του μιλούσε, ή στο καροτσάκι του για να πλύνει το μπαλκόνι και την αυλή. Αρκετοί τύχαινε  τότε να περνάνε μπροστά από το σπίτι, τους χαμογελούσαν με κατανόηση, να δουν ότι δεν είναι μόνες σε αυτό τον μάταιο κόσμο, περιμένοντας σε μια ελάχιστη ανταπόδοση του ανθρώπινου ενδιαφέροντός τους, κάποιο χαμόγελο, κάποιο φευγαλέο βλέμμα. Η μάνα όμως απλά πλατάγιζε τα χείλη πρρρρρρπλ, πράγμα που το μωράκι έβρισκε πολύ διασκεδαστικό και χτυπούσε ενθουσιασμένο τα χεράκια και τα ποδαράκια του, προσπαθώντας να μιμηθεί τον ήχο. Και οι περαστικοί απογοητεύονταν από την τόση αναισθησία, έφτασαν κάποτε στο συμπέρασμα, ότι η γυναίκα ήταν εκείνη που έπρηζε τα συκώτια του έρμου του άντρα της που, αντί να τη σπάσει στο ξύλο, έβγαινε σαν τρελός στη γειτονιά να βρίζει τα θεία.
Όταν η γυναίκα και το μωρό χόρταιναν παιχνίδι, έλεγε η μαμά. «Πάμε τώρα πίσω στον κήπο, να φυτέψουμε πατάτες».
Ήταν μια διαδικασία που επαναλαμβανόταν κάθε Κυριακή ή σχεδόν. Έσκυβαν και άνοιγαν τρύπες στο χώμα, είκοσι εκατοστά βαθιές, όπως τις είχαν ορμηνέψει, έβαζαν κομματάκια πατάτας και περίμεναν να βγουν τα πατατόδεντρα. Αντί για πατατόδεντρα όμως έβγαιναν κάτι παράξενα άγρια φυτά με φούξια ανθάκια που κάθε πρωί θέριευαν και που κάθε σούρουπο κλείνονταν στο κουκούλι τους περιμένοντας τη νύχτα.