Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Συνέντευξη για το 1ο βραβείο στο eyelands.gr

Τρίτος Διεθνής Διαγωνισμός Διηγήματος - Συνέντευξη με τη νικήτρια

E-mail Εκτύπωση PDF
ΓΙΟΥΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ: Η νικήτρια του τρίτου διαγωνισμού διηγήματος του eyelands, απαντάει στις ερωτήσεις του Γρηγόρη Παπαδογιάννη
*

Barney's Corner ονομάζεται το διήγημα που πήρε το πρώτο βραβείο εφέτος. Το έγραψε η νεαρή συγγραφέας Γιούλη Αναστασοπούλου. Οπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η νικήτρια του διαγωνισμού μιλάει στην ιστοσελίδα και μας περιγράφει την ως τώρα περιπέτειά της στο χώρο της γραφής. Μ' αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που κλείνει η συνέντευξη:«Δεν ονειρεύομαι τη φυγή. Μ’αρέσει η ζωή εδώ. Μαρέσει ο τόπος αλλά με στενοχωρεί το πως τοποθετούμε τους εαυτούς μας στον τόπο. Τον έχουμε δεδομένο. Αυτό χρειάζεται να αλλάξει.»

**
Πώς έμαθες για τον διαγωνισμό;
 Φίλη που συμμετείχε στον περσινό διαγωνισμό με ενημέρωσε για το eyelands.

Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι πήρες το πρώτο βραβείο;
 Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω: Αισθάνθηκα σαν αθλητής που περνάει την κορδέλα του τερματισμού. Μοναδικό συναίσθημα!

Ήταν κάτι που το περίμενες;
Πίστευα πολύ σε αυτό το διήγημα. Είχε γραφτεί απνευστί πριν μερικούς μήνες και είχε υποστεί ελάχιστες διορθώσεις. Συνήθως όταν γράφω με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνω πως έχω γράψει κάτι σχετικά καλό. Περίμενα να πάρει μια καλή σειρά αλλά δεν φανταζόμουν οτι θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο.

altΥπάρχει κάτι που μοιάζει σύμπτωση (αλλά κατά βάθος δεν είναι) σχετικά με τον τρίτό διαγωνισμό μας. Το διήγημά σου, που ήρθε πρώτο, ήταν μια ελληνική συμμετοχή, με αγγλόφωνο όμως τίτλο. Και μιλάει για την ζωή ενός ανθρώπου που ζει σε μια πόλη. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μεγαλούπολη. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω λοιπόν σαν είναι ένα αληθινά …«διεθνές» διήγημα. Νομίζω ότι βάζεις τα συστατικά για μια αφήγηση που αφορά οποιονδήποτε, οπουδήποτε και πουθενά συγκεκριμένα. Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί έτσι… θα ήθελες να μου πεις;
 Το έχω σκεφτεί έτσι ακριβώς, βρίσκω οτι μπορεί να συμπεριλάβει περισσότερες αναγνώσεις. Μάλιστα μετά το Μπάρνευ'ς κόρνερ, ξεκίνησα μια σειρά διηγημάτων σε αυτήν τη λογική. Είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί αλλά νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.

Σχετικά πάλι με αυτό, θέλω σε ρωτήσω είναι αν έχεις ζήσει κάποιο διάστημα στο εξωτερικό, αφού μοιάζει σαν να είναι πραγματικά μια βιωμένη εμπειρία αυτό που αφηγείσαι. Αν και στη λογοτεχνία αυτό δεν είναι απαραίτητο…
 Έχω ζήσει ένα χρόνο στη Σκωτία για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Θα έλεγα όμως πως αποφεύγω συνειδητά να γράφω για βιωμένες εμπειρίες γιατί, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δεν έχουν την απαιτούμενη απόσταση-αποστασιοποίηση για να γίνουν λογοτεχνία. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο ήθελα και η ιστορία αυτή να μοιάζει με μεταφρασμένο κείμενο. Δεν πρόκειται λοιπόν για βιωμένη εμπειρία αλλά, για μυθοπλασία.
Είχες από την αρχή μια ολοκληρωμένη εικόνα για την ιστορία που θα δημιουργούσες ή απλώς κάποια στοιχεία της;
 Ναι υπήρχε στο μυαλό μου από την αρχή η ραχοκοκκαλιά της ιστορίας:
Ένας άνδρας περπατά σε μια πόλη. Αρχικά φαίνεται απλώς να περιγράφει την καθημερινότητά του, αλλά στην πραγματικότητα αναπολεί τις παλιές καλές μέρες . Τα σημεία αναφοράς- οι τόποι που καθημερινά επισκεπτόταν υποδηλώνουν την αγωνία του να διατηρήσει τις ίδιες ρουτίνες, σαν να μην άλλαξε ποτέ τίποτα.

Η δική μου άποψη είναι πως «πρωταγωνιστής» στην ιστορία που έγραψες είναι η ίδια η πόλη, και το πιο σημαντικό, το πιο ωραίο στοιχείο είναι ο τρόπος που προσεγγίζεις την σχέση του ανθρώπου-αφηγητή με αυτήν. Εμένα εκείνο που με άγγιξε πολύ είναι ο τρόπος που αναζητά ο άνθρωπος αυτός σημεία αναφοράς στην πόλη – σε κάθε πόλη. Θα ήθελα όμως να μου πεις-για να θυμηθούμε και το θέμα του διαγωνισμού, πόσο σημαντικά είναι το όνειρο και η φυγή για σένα, για τη ζωή σου…
 Χαίρομαι που το λέτε αυτό γιατί ήταν το ζητούμενο. Με ένα τρόπο η πόλη πρωταγωνιστεί, η κάθε πόλη με τα σημεία αναφοράς του καθενός μας. Οι αγαπημένες μας ρουτίνες από τις οποίες αγκιστρωνόμαστε για να νοιώθουμε ασφαλείς. Με ενδιαφέρει το ισχύον και το πραγματικό. Τι πιο πραγματικό για μας από αυτό που νομίζουμε και υποστηρίζουμε σθεναρά πως πραγματικά ισχύει; Oι υποκειμενικές αλήθειες που δημιουργουν την υποκειμενική πραγματικότητα του καθενός. Και παρ’όλα αυτά, παρά την επικοινωνιακή βαβέλ, η λογοτεχνία κερδίζει το στοίχημα όταν μπορεί να μιλά σε ένα συλλογικό ασυνείδητο.
Όνειρο και φυγή. Νομίζω πως ζω αρκετά μέσα στα όνειρά μου. Η ονειροπόληση συχνά με προστατεύει και με βοηθά να δημιουργώ. ‘Αλλες φορές με εγκλωβίζει στην λογική ενός μελλοντικού χρόνου. Όταν το αντιλαμβάνομαι, επανέρχομαι για να μην αφήνω τη στιγμή να ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μου.


alt Από το πολύ σύντομο βιογραφικό που μας έχεις στείλει (ίσως το πιο μικρό από όλα όσα έστειλαν οι συγγραφείς της μικρής λίστας) ξεχωρίζω το στοιχείο ότι μαζί με τον Σοφοκλή Ρόκο (άλλη μια σύμπτωση: είχε διακριθεί στον περυσινό διαγωνισμό μας) δημιουργήσατε μια Λέσχη Δημιουργικής Γραφής –τη Γομολάστιχα. Θα ήθελα να μας πεις περισσότερα γι’ αυτήν την εμπειρία.
 Ξεκίνησε ως εμπειρία και κατέληξε τρόπος ζωής, άλλαξε δε τον τρόπο που αυτοπροσδιορίζομαι.
Η Λέσχη άνευ διδασκάλου όπως πρωτοσυστήθηκε, ξεκίνησε το 2008 με ανθρώπους που γνωριστήκαν στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής του ΕΚΕΒΙ και που όταν αυτά ολοκληρώθηκαν, ήθελαν να κρατήσουν επαφή με συγγραφείς--αναγνώστες των ιστοριών τους. Την ιδέα σκεφτήκαμε κ οργανώσαμε μαζί με τον Σοφοκλή΄Ρόκο.

Ξεκινήσαμε αρχικά μόνο με τρία μέλη, στέλνοντας τις ιστορίες μας ο ένας στον άλλον, μέσω email, και κανονίζοντας μια συνάντηση το μήνα για να συζητήσουμε διεξοδικά τα κείμενά μας. Έπειτα πληθύναμε, αποκτήσαμε εννέα μέλη και βαφτίσαμε την Λέσχη Γομολάστιχα γιατί στις συναντήσεις μας έπεφτε πολύ σβήσιμο!
Ήταν δύσκολο αρχικά να σβήνουμε τις ιστορίες μας αλλά σύντομα το ξεπεράσαμε μέσω της έκθεσης στο φόβο μας και του κοινού βιώματος. Ίσα ίσα που ήταν αναγκαίο και μας έκανε να εξελιχθούμε.
Το 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φαρφουλά η Συλλογή Διηγημάτων μας «Γράψε-Σβήσε, μου πήδηξες την ιδέα» (αντιλαμβάνεστε γιατί ο ιδιαίτερος αυτός  τίτλος...) στην οποία περιλάβαμε τα πιο αγαπημένα μας διηγήματα.


Θα ήθελα να μας μιλήσεις για την ως τώρα συγγραφική δουλειά σου και ειδικότερα για το βιβλίο σου που έχει εκδοθεί το 2010.
 Ξεκίνησα στην εφηβεία γράφοντας ιστορίες μυστηρίου. Στα χρόνια που ακολούθησαν έκανα στροφή σε πιο καθημερινές ιστορίες και νομίζω ωρίμασα μέσα από εκείνες, για να καταλήξω σήμερα σε πιο ιδιαίτερες αφηγήσεις.
Σημαντική για μένα ήταν η γνωριμία μου με τον Μισέλ Φάις, στο πλαίσιο των μαθηματών δημιουργικής γραφής του ΕΚΕΒΙ.
Το πρώτο μου βιβλίο, «Ψυχή στην Κούλουρη», από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, περιγράφει την ιστορία ενός εφήβου στην Σαλαμίνα του 89’ που δημιουργεί έναν δικό του κόσμο για να τρυπώσει εκεί και να προστατευτεί από τους κλυδωνισμούς της οικογενειακής ζωής αλλά καί τις αναπόφευκτές αλλαγές του τόπου και του χρόνου.


Μια κλασική ερώτηση και αναπόφευκτη είναι «τι γράφεις αυτό τον καιρό…;»
 Γράφω μία συλλογή διηγημάτων με κοινό άξονα μια φανταστική πόλη. Έχουν γραφτεί ήδη δεκαεπτά διηγήματα. Είναι σχεδόν ολοκληρωμένη και πιστεύω πολύ σε αυτή τη δουλειά.
Επίσης αναρωτιέμαι ποια πόλη θα είναι ο προορισμός σου στο ταξίδι που κέρδισες με το πρώτο σου βραβείο…
 Είμαι παιδί του Νοέμβρη και μ’αρέσει το κρύο! Είμαι λοιπόν ανάμεσα σε δυο πρωτεύουσες: Τη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.Υπάρχει όμως ένας σημαντικότερος λόγος από τον καιρό: Στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, έγραψα σχεδόν εξολοκλήρου τη συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζω. Για κάποιον λόγο, ο τόπος και οι άνθρωποι με βοήθησαν να συγκεντρωθώ αλλά και να έχω την απαιτούμενη απόσταση που χρειάζομαι για το γραψιμό μου. Φιλοδοξώ η επόμενη βόρεια πρωτεύουσα να με κάνει να γράψω έναν νέο κύκλο διηγημάτων. Σας ευχαριστώ πολύ που με βοηθάτε να το υλοποιήσω!

Θα ήθελες να ζήσεις στο εξωτερικό; Θα ήταν πιο εύκολο πιστεύεις να ασχοληθείς με το γράψιμο αν ζούσες σε μια άλλη χώρα;  Η Ελλάδα (που τρώει τα παιδιά της) σου φέρνει θλίψη τώρα στα χρόνια της κρίσης ή έμπνευση; Ή ίσως και τα δύο; Με διαφορετικά λόγια: Ονειρεύεσαι τη Φυγή σε μια διεθνή καριέρα;
 Θα μπορούσα να ζήσω έξω για κάποιον καιρό. Νομίζω όμως πως θα είχα στο μυαλό μου την επιστροφή, τα δικά μου σημεία αναφοράς.
Η κρίση μού φέρνει θλίψη --όρεξη για δράση, ματαίωση καί έμπνευση. Υπάρχει ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων που με κάνει σχεδόν να κρατώ την ανάσα μου. Μιοιάζει με κλωστή στην οποία ακροβατούμε.
Δεν ονειρεύομαι τη φυγή. Μ’αρέσει η ζωή εδώ. Μαρέσει ο τόπος αλλά με στενοχωρεί το πως τοποθετούμε τους εαυτούς μας στον τόπο. Τον έχουμε δεδομένο. Αυτό χρειάζεται να αλλάξει. Σας ευχαριστώ πολύ.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Η Γιούλη Αναστασοπούλου κέρδισε το 1ο βραβείο στο Διεθνή διαγωνισμό διηγήματος του eyelands!

Polis Art Cafe, στις 23 Νοεμβρίου

BΡΑΒΕΙΑ 3ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ EYELANDS

1o βραβείο: Barney’s corner, της Γιούλης Αναστασοπούλου
2o βραβείο: Τα γενέθλια της Μαρίας,της Αρχοντούλας Διαβάτη
3o βραβείο: Το παιχνίδι των τρένων, της Αργυρώς Μαργαρίτη και Νησιά, της Marija Nezirovic (Κροατία) -
Τιμητικές διακρίσεις (ισότιμες) σε: World Revolution 15 October 2011, του Hobgoblin Αχιλλέας και Χελώνα, του Seth Libby (ΗΠΑ) Ένα παράδειγμα της διαπερατότητας ορισμένων συνόρων, του Γιώργου Καραντάλη
Υπενθυμίζουμε τα 24 διηγήματα της μικρής λίστας:
 ΜΙΚΡΗ ΛΙΣΤΑ 3ου ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ  
Barney’s corner της Γιούλης Αναστασοπούλου
Do nothing, της Jolita Kelias* , (Λιθουανία) Λες να βγήκαν οι νεράιδες; της Λυδίας Δερέκη Όλες έτσι νομίζουμε, της Μαίρης Τσόγκα Springtime in Greece, του Gordon Hall (Αγγλία) Ένα παράδειγμα της διαπερατότητας ορισμένων συνόρων, του Γιώργου Καραντάλη Achilles and Tortoise, του Seth Libby (ΗΠΑ) Ας μπορούσα για μια φορά, του Δημήτρη Χατζηχαραλάμπους A dream come true, της Mary Irvine (Αγγλία) Ένας κόσμος που να βολεύει, του Κώστα Παπαϊωάνου I almost found it, Jen, της Helen Kampfner (Ισπανία) Last flight with Flame, της Φανής Ραγκούση Τα γενέθλια της Μαρίας, της Αρχοντούλας Διαβάτη World Revolution 15 October 2011, του Hobgoblin* Ο μικρός και ο μεγάλος, του Ιγνάντιου Μηλιόρδου Ονειρεύτηκα πως ήμουν θάλασσα, της Δέσποινας Χαραλαμπίδη Miss Flint awakening, της Denise Bayes (Ισπανία) Η σκάλα, της Μαρίας Θωμά (Κύπρος) Παρ’ ολίγον ωραίο, της Βασιλικής Χριστοδουλιά Σπασμένος Καθρέφτης, του Δημήτρη Σταυρογιάννη Το παιχνίδι των τρένων, της Αργυρώς Μαργαρίτη The dreamhouse, του NG F Clark (Αγγλία) Islands, της Marija Nezirovic* (Κροατία) Το κόκκινο φανάρι, του Άγγελου Ανδρέου ** ΕΠΙΛΟΓΗ EYELANDS (19 διηγήματα) Ένα διήγημα, της Ελίνας Ανδριανού Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, του Αντώνη Τσιρικούδη Με δύναμη, του Ονούφριου Ντοβλέτη Φυγή, της Ελένης Χριστοφοράτου Lucy, του Γιώργου Κουβαρά Η καρδιά μου εκεί πάνω στα ψηλώματα, της Ελισάβετ Ιακωβίδου Το φτερούγισμα της πεταλούδας του Παναγιώτη Νικολάου Η επανάσταση του σούπερ μάρκετ, της Μαρισόφης Μαρινάκη Χωρίς επιστροφή, του Σταμάτη Μπεκιάρη Ο αυλός του Π., του Εργκάντο * Έτσι όπως μπερδευτήκαμε, της Ίριδας Φουστέρη Η φυλή των ανθρώπων, του Μανόλη Βενιέρη Οι γάμοι, της Αγγελικής Στεφάνου * Ο Υπερήρωας, του Χρήστου Καραντωνίου Οδηγίες οδικής ασφάλειας, του Τάσου Μιχαηλίδη Κύριε υπάρχω!, του Κλεμεντίνου* (Κύπρος) Νεφέλη, της Αθανασίας Μουταφίδη Βέρα Mushroom, του Γιώργου Γιώτσα Πετώντας στα σύννεφα, του Γιώργου Μαρινάκη -
Τα διηγήματα δημοσιεύονται με σειρά συμμετοχής στο διαγωνισμό. -\
 Η εκδήλωση για την παρουσίαση της Συλλογής Διηγημάτων θα γίνει στο Polis Art Cafe, στις 23 Νοεμβρίου.
Σχετική ανακοίνωση θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα τις επόμενες μέρες. - Τα διήγηματα απο την Επιλογή Eyelands θα αρχίσουν να δημοσιεύονται από την 1η Νοεμβρίου.
Η ανάρτησή τους θα ολοκληρωθεί τον Μάρτιο όταν θα ξεκινήσει ο νέος διαγωνισμός. -
Στη διάρκεια του νέου διαγωνισμού (20 Μαρτίου - 20 Ιουνίου 2014), θα ανεβούν στην ιστοσελίδα τα διηγήματα της Μικρής Λίστας. -
Κριτική επιτροπή των βραβείων του διαγωνισμού: Γεωργία Ανδρουλιδάκη, Αντωνία Γεωργεδάκη, Βικτώρια Μακρή, Κωστής Μαλουσάρης, Γρηγόρης Παπαδογιάννης, Καίτη Στεφανάκη και Μαρία Ψωμά-Πετρίδου.