Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Τρία στιγμιότυπα


Π. Μ. Ζερβός
1. Τί μὲ ἀκολουθεῖ;
Τί μὲ ἀκολουθεῖ; Τί βρίσκεται στὸ διάβα μου καὶ πατᾶ πάνω στὰ χνάρια μου;
Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ πῶ ποιός μὲ ἀκολουθεῖ· νὰ ἀποδώσω, δηλαδή, μιὰν ἀνθρώπινη παρουσία καὶ ταυτότητα στὴν σκιὰ ποὺ βρίσκεται πίσω μου. Ὅμως γιατί βιάστηκα νὰ ὑπαινιχθῶ πὼς ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ ἴσως δὲν εἶναι ἄνθρωπος; Ποιά ὑποσυνείδητη διεργασία καὶ ποιός κρυφὸς φόβος ξεπήδησαν στὴν ἐπιφάνεια τῆς σκέψης μου; Θὰ πρέπει νὰ τὸ ἐρευνήσω.
Ἂς τὸ ἐπαναδιατυπώσω σωστά, λοιπόν: Ποιός μὲ ἀκολουθεῖ; Ποιός ἔχει καρφώσει τὸ βλέμμα του στὴν πλάτη μου; Καὶ τί γυρεύει;
συλλογισμός μου εἶναι λάθος· λάθος ἐξ ἀρχῆς: γιατί ἐπιμένω νὰ νομίζω πὼς κάποιος μὲ ἀκολουθεῖ; Στὸ κάτω-κάτω, εἶμαι σἕναν ὄχι ἔρημο (ἂν καὶ οὔτε πολυσύχναστο) δρόμο καὶ εἶναι φυσιολογικὸ νὰ τὸν διασχίζουν πολλοὶ περαστικοί.
Ναί, ἀλλὰ τώρα εἶναι μόνον ἕνας.

2. Στὸ κατώφλι
Στὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μου βρίσκω ἕνα μενταγιόν χωρὶς ἁλυσιδίτσα, γυμνό. Τὸ πιάνω στὰ χέρια μου. Τὸ περιεργάζομαι. Τὸ σχέδιό του μοῦ εἶναι γνωστό, σὰν νὰ τό ’χω ξαναδεῖ κάποτε.
Σὲ ποιόν ἀνήκει; Καὶ πῶς βρέθηκε στὸ κατώφλι μου;
Τὸ βάζω στὴν τσέπη. Ἀφοῦ τὸ βρῆκα, εἶναι δικό μου, ἀποφασίζω.
Τὴν νύχτα, μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, ἀναλογίζομαι τὰ πεπραγμένα τῆς ἡμέρας καὶ τί ἔχω νὰ κάνω τὴν ἑπομένη. Ἀρχίζω νὰ βυθίζομαι στὸν ὕπνο. Λίγο προτοῦ ἀποκοιμηθῶ, μιὰ σκέψη σὰν ψίθυρος περνάει ἀπ’ τὸ μυαλό μου:
Τὸ μενταγιὸν εἶναι ἐκείνης. Τὸ φοροῦσε μὲ τὸ νυφικό της φόρεμα τὴν ὥρα ποὺ τὴν κηδεύαμε.


3. Νὰ πετάξω τὰ σκουπίδια
Νὰ πετάξω τὰ σκουπίδια, θυμίζω στὸν ἑαυτό μου. Παίρνω τὴν σακούλα, τὴν δένω, βγαίνω ἀπ’ τὸ σπίτι.
Ξημέρωμα. Δὲν ἔχει φωτίσει ἀκόμη καλὰ-καλά, οἱ δρόμοι καὶ τὰ στενὰ εἶναι σκοτεινά, καθὼς τὰ δημόσια φῶτα ἔχουνε σβήσει. Οἱ σκιὲς στοὺς τοίχους ἀπ’ τὰ διερχόμενα αὐτοκίνητα μεγεθύνονται.
Πετάω τὰ σκουπίδια σ’ ἕναν ἀνοιχτὸ μεταλλικὸ κάδο. Πηγαίνω πρὸς τὴν στάση τοῦ λεωφορείου.
Λίγα βήματα πιὸ πέρα, ἀκούω ἕνα θόρυβο. Προέρχεται ἀπὸ τὸν κάδο. Γυρίζω πίσω. Ἡ σακούλα μου μὲ τὰ σκουπίδια σαλεύει. Θά ’ναι κάποιο μαμμούνι ἢ κανὰ ποντίκι ποὺ εἶχε τρυπώσει καὶ δὲν τό ’χα δεῖ, σκέφτομαι. Ὅμως ἡ σακούλα μοιάζει σὰν νὰ κινεῖται ὁλόκληρη, σὰν ν’ ἀνασαίνει.
Ἡ ἰδέα μου θά ’ναι, συμπεραίνω βιαστικά. Εἶναι καὶ μισοσκόταδο...
Τρέχω γιὰ νὰ προλάβω τὸ λεωφορεῖο γιὰ τὴν δουλειά μου.





Αὐτὰ τὰ τρία στιγμιότυπα (“σφηνάκιατὰ ἀποκαλῶ χαριτολογώντας) τὰ ἔγραψα ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸ ἱστολόγιο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐδῶ καὶ καιρὸ εἶχα τὴν ἐπιθυμία νὰ γράψω τέτοια στιγμιότυπα, στὰ ὁποῖα θὰ ἐπιχειροῦσα νὰ σχηματίσω μιὰν ἀτμόσφαιρα ἀπειλῆς, ἂν ὄχι φρίκης, ἀλλὰ δὲν ἤξερα πῶς θὰ μποροῦσε νὰ γίνει αὐτό. Ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ διαβάζετε αὐτὰ τὰ μικρὰ κείμενα, δὲν εἶμαι σίγουρος ἂν κατώρθωσα νὰ ἐπιτύχω τὸ ἐλάχιστο ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶχα στὸν νοῦ μου.
Στὴν Λέσχη, ὅταν τὰ ὑπέβαλα πρὸς σχολιασμό, ἐκφράστηκε αὐτὴ ἡ ἐπιφύλαξη. Ὡστόσο, κανένα σχόλιο δὲν ἔγινε – σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλα μου κείμενα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἄκουγα ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανείς. Κατὰ γενικὴ ὁμολογία, πάντως, κανεὶς ἀπ’ τὴν Λέσχη δὲν ἔνοιωσε τρόμο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο μὲ βάζει σὲ σκέψεις.

6 σχόλια:

  1. προσωπικά δεν τρόμαξα αλλά ανατρίχιασα, οπότε για μένα είναι απολύτως οκει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ ανατρίχιασα. Δεν ξέρω αν ο τρόμος είναι το μοναδικό συναίσθημα απειλής που υπάρχει: είναι βέβαιο πως τα "σφηνάκια" διατρέχονται από μιαν απειλή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολυ καλο.
    απο το 1 κιολας καλλιεργειται η αμφιβολια αν κατι τρεχει ή αν ειναι παιχνιδια του μυαλου. βοηθαει κι αφαιρετικη αφηγηση με τα διαφορετικα στιγμιοτυπα κι ετσι μπορει να μη νιωθεις "τρομο" με τη στενη εννοια του ορου, αλλα αυτη η αβεβαιοτητα να μη ξερεις τι συμβαινει, (καποιος κανει φαρσα? γινεται κατι παραφυσικο? το μυαλο μου αρχιζει και τα χανει? ) ειναι αρκετα τρομακτικη

    μπραβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διάβασα ένα φαινομενικά απλό λόγο που έχει το δικό του μίτο για πολλές διαφορετικές σε μήκος δαιδαλώδεις διαδρομές στο λαβύρινθο της προσωπικής μας κατάβασης. Σαν κάνω «εικόνες» που αφορούν την δική μου ζωή διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό κείμενο, κρίνω ότι έχει κάτι να μου πει άρα είναι σημαντικό για μένα. Στις λίγες γραμμές λοιπόν αυτών που διάβασα μπόρεσα να δω τις «εικόνες» των συναισθημάτων μου για ότι κουβαλώ ως συγκρότηση στη ζωή μου.
    Να είσαι καλά Παναγιώτη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εὐχαριστῶ ὅλους ὅσοι σχολίασαν τὰ κειμενάκια μου. Φαίνεται ὅτι τελικὰ κάτι ἐλάχιστο τὸ κατάφερα. Κι αὐτὸ μοῦ δίνει μιὰ κάποιαν ἱκανοποίηση.
    Ἰδιαίτερα εὐχαριστῶ στὸν fight back καὶ στὸν Ζωγραφόπουλο. Οἱ ὑπόλοιποι ξέρετε... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ δυνατά, Παναγιώτη μου. Θα σε προέτρεπα να γράψεις και άλλα κείμενα τέτοιου στιλ. Ιδίως το κατώφλι, προσωπικά με ανατρίχιασε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή