Κυανοπώγων

από την Αγγελική

«Δεν τα χω πει σε άλλον αυτά. Δεν ξέρω τώρα τί μ’έπιασε…».

Κοιτούσε τα δάχτυλά της που χτυπούσαν αμήχανα και ρυθμικά τα τοιχώματα της κούπας. Τα νύχια της. Το διαφανές βερνίκι τους έδινε μια διακριτικά φροντισμένη όψη, αλλά μια καινούργια στρώση τη χρειάζονταν οπωσδήποτε.  Έπινε σοκολάτα ζεστή.

«Εντάξει, αν δε θες, μη συνεχίζεις. Η γνώμη μου όμως είναι ότι σε φθείρει αυτή η ιστορία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου φέρεται έτσι».

«Το ξέρω…» Κοίταζε ίσια μέσα στην κούπα της.

«Αν δεν έχεις το θάρρος να φύγεις, που το κατανοώ, πρέπει να πατήσεις πόδι σε κάποια ζητήματα. Συγνώμη για το «πρέπει», με πιάνεις πώς το εννοώ.»

«Μου φαίνεται φοβερά δύσκολο όλο αυτό».

«Θα είμαι δίπλα σου σε οτιδήποτε χρειαστείς».

Σήκωσε επιτέλους το βλέμμα της από την άδεια κούπα και τον κοίταξε στα μάτια. Του άγγιξε το μπράτσο με ευγνωμοσύνη κι εκείνος, άθελά του, ανατρίχιασε.

Μετά από τον καφέ με την παιδική του φίλη, κι αφού φιλήθηκαν στο μάγουλο και υποσχέθηκαν αλλήλοις ότι θα έβγαιναν σύντομα ξανά, ο άντρας τράβηξε βιαστικά για το αγαπημένο του παιχνιδοπωλείο. Κόντευε η ώρα να κλείσει κι έπρεπε να προλάβει.

Η μαμά του τον πήγαινε εκεί από πολύ μικρό. Του αγόραζε ξύλινα παιχνίδια, κυβάκια κι αλογάκια, ακριβά, εισαγωγής. Συνήθιζε κι αυτός να πηγαίνει μονάχος του αργότερα, όταν ανακάλυψε τις συλλεκτικές κούκλες. Αυτές με τα μακριά τσίνορα, τις δαντελένιες καλτσούλες και τα κιλοτάκια, που έκανε αιματηρές οικονομίες για να αποκτά και εναγώνιες προσπάθειες για να κρύβει από τον πατέρα του που, παρόλη την καλλιέργεια και το ανοιχτό μυαλό του, του έριξε ένα φούσκο όταν ανακάλυψε την Πωλίνα στην ντουλάπα, αποκάλεσε το γιο του πούστη, ή μάλλον το έθεσε σαν ερώτημα, «πούστης θα μας βγεις;». Είχε μεγάλη αγωνία να προλάβει το κατάστημα ανοικτό, να παραλάβει το νέο του απόκτημα που είχε παραγγείλει από Αγγλία. Ηταν σίγουρος ότι η αναμονή και τα χρήματα άξιζαν τον κόπο.

Βγαίνοντας ένα τέταρτο αργότερα από το παιχνιδοπωλείο και χαϊδεύοντας την Ελεονώρα, πάνω από την ολοκαίνουργια κούτα της, συλλογίστηκε την παιδική του φίλη και μια σκιά μελαγχολίας συννέφιασε το βλέμμα του. Οταν αποκτούσε αυτό που ήθελε, πάντα αγωνιούσε για το μετά. Πώς θα έβγαινε η καινούργια κούκλα από το χέρια του. Διαμελισμένη και παραχωμένη στο βάθος του συρταριού σαν όλες τις προηγούμενες;

Η θα ταν αυτή η πρώτη που θα την έβγαζε - επιτέλους - καθαρή; Αυτή, το τέλος της αιματηρής του βασιλείας;