Δέκα επεισόδια

Το πρώτο επεισόδιο ήταν αφορμή για να πάω σπίτι της.

Η ξένη σειρά που είχε κατεβάσει στον υπολογιστή της είχε βραβευτεί από διεθνή οργανισμό που βραβεύει τηλεοπτικές σειρές: Βραβεία πρωτοεμφανιζόμενων ηθοποιών, κοστουμιών και φωτογραφίας. 

Δεν είχε ετοιμάσει κάτι, απλώς έβαλε ένα ποτό και καθίσαμε μπροστά στην οθόνη.

Αρχικά πήραμε θέση σαν σε επίσκεψη και μετά βουλιάξαμε στον καναπέ σε μια προσπάθεια να βολέψουμε την ακαμψία των κορμιών μας ˙ αλλάξαμε στάση σώματος και εκείνη την στιγμή πρωτοαγγιχτήκαμε, για την ακρίβεια ακούμπησαν οι αγκώνες μας.

Στο δεύτερο επεισόδιο βλέπαμε κιόλας την ξένη σειρά κάτω από μια χνουδωτή πράσινη κουβέρτα. Τα παπούτσια μας ήταν πεταμένα κάτω απο το τραπέζι του σαλονιού και υπήρχαν στάχτες εδώ και εκεί καθώς όπως παρατήρησα ήταν πολύ απρόσεχτη όταν έστριβε τον καπνό της.

Λίγο πριν το τέλος του επεισοδίου, εκεί που οι ορδές των βαρβάρων παρήλαυναν σε έναν άγονο τόπο, έτριψε τις πατούσες στις πάνω στις δικές μου.

Εκείνο το βράδυ έμεινα εκεί.

Το τρίτο επεισόδιο το είδαμε σε συνέχειες, περιφερόμενοι, πότε στην κρεββατοκάμαρα, πότε στο μπάνιο, και πότε στην κουζίνα, χωρίς ρούχα, αλλά μονίμως σκεπασμένοι με καρό κουβέρτες που σέρνονταν σε όλο το σπίτι παρασύροντας τις στάχτες της.

Το τέταρτο επεισόδιο το περάσαμε χωμένοι στα άδυτα του κόκκινου καναπέ όπου νομίσαμε πως είχαν χαθεί τα μικροσκοπικά γυαλιά της, ενώ οι οπλές των αλόγων που κουβαλούσαν τους γενναίους πολεμιστές που κράδαιναν τα σπαθιά τους, περνούσαν με βηματισμό μπροστά μας, χωρίς εκείνη να μπορεί να δει την μεγαλοπρέπειά τους λόγω της μυωπίας της.

Μετά από αυτό το επεισόδιο είχα κιόλας μάθει πού είναι τα ποτήρια του νερού και πού ο καφές και μπορούσα να εξυπηρετηθώ μόνος μου. Μάλιστα πρόσεξα πως είχα μία διπλωμένη πετσέτα στο μπάνιο.

Ο σκηνοθέτης μου φάνηκε παρανοικός όταν στο πέμπτο επεισόδιο δεν δίστασε να σκοτώσει τον πρωταγωνιστή και μάλιστα με βίαιο τρόπο. 

Και οι δυο αναφωνήσαμε πως ήταν πολύ πρωτοπόρο αλλά και παρακινδυνευμένο.

Εκεί είδα τη σκιά. Μια σκιά που έλεγε κάτι σαν: Και τώρα; Τι θα κάνουμε μέχρι το τέλος ; Έχουμε μόνο άλλα πέντε επεισόδια.

Το έκτο επεισόδιο το είδε σχεδόν μόνη, έπρεπε να μιλήσω στο τηλέφωνο με τη γυναίκα μου. Χάθηκα στο μπαλκόνι για περίπου σαράντα λεπτά, -ανάμεσα στις μπιγκόνιες και τις ορτανσίες -, το επεισόδιο πάντα διαρκούσε πενήντα πέντε λεπτά ακριβώς.

Το έβδομο επεισόδιο το είδαμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, κρατούσαμε σφιχτά ο ένας τα χέρια του άλλου και είχαμε μπλέξει τα πόδια μας γιατί η κουβέρτα ήταν κοντή και περίσσευαν. Τα χέρια μας ήταν ζεστά και τα πόδια μας κρύα. Νομίζω πως όλο το βράδυ ένοιωθα αυτές τις αυξομειώσεις θερμοκρασίας στα άκρα μου.

Δύο επεισόδια πριν το τέλος, ο δεύτερος ήρωας που είχε πέσει σε κώμα ξυπνούσε απρόσμενα και ζητούσε εξηγήσεις.

Εκείνο το βράδυ δεν έμεινα σπίτι της.

Γύρισα στο δικό μου και μιλήσαμε όλη τη νύχτα με μηνύματα. 

Ποτέ δεν είχε γίνει αυτό, ποτέ δεν μιλούσαμε με μηνύματα αφού γυρνούσα σπίτι, ήταν κάπως αυτονόητο το γιατί.

Εκείνο το βράδυ της έστειλα μερικές μεγάλες κουβέντες. Το΄ξερα πως ήταν μεγάλες όταν τις έγραφα αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τις γράφω, μάλιστα κοιτούσα το μήνυμα για μερικά λεπτά πριν το στείλω αλλά τελικά πατούσα την αποστολή, δεν ήξερα γιατί είχα την επιθυμία να γράψω κάτι σπουδαίο.

Την επόμενη μέρα δεν μιλήσαμε καθόλου.

Ούτε την μεθεπόμενη.

Μετά από τρείς ημέρες έλαβα ένα μήνυμα πως ήθελε να δεί το ένατο επεισόδιο και εγώ της απάντησα να το κάνει συμπληρώνοντας μία γλυκειά φατσούλα στο τέλος του μηνύματος. Δεν μου απάντησε τίποτα. Μια μέρα μετά μου είπε πως το είδε.

Ένα βράδυ Πέμπτης αποφασίσαμε να δούμε το τελευταίο επεισόδιο.

Επεισόδιο δέκα:

Πέφτουν οι τίτλοι τέλους μαζί και η αναγγελία πως  ο επόμενος κύκλος θα ερχόταν στις οθόνες μας τον Απρίλιο. Ανάβω τσιγάρο. Μου λέει πως δεν είχε προσέξει πως καπνίζω. Της γνεύφω θετικά. Τι θα κάνουμε; ρωτάει με μισάνοιχτα χείλη, δεν ξέρω απαντώ φυσώντας το καπνό σε στραβά κυκλάκια.

Ηταν βέβαια μια πολύ καλή σειρά, προσθέτω, η καλύτερη που έχω δει ποτέ. Και είχε τόση ένταση, συμπληρώνει, με καθήλωσε η κάθε σκηνή, είχα καιρό να δω κάτι τέτοιο. Γιατί τον Απρίλη; λέει με γκριμάτσα, πάει πολύ μακριά ο Απρίλης. Ναί, είναι μακριά της λέω και σκέφτομαι πως τον Απρίλη οι άνθρωποι δεν βλέπουν σειρές κάτω από κουβέρτες, ούτε πίνουν λικέρ, ούτε φοράνε κάλτσες. Τον Απρίλη θα έχει ανοίξει ο καιρός, μονολογεί. Συμφωνώ μαζί της και ξαναφυσώ πιό μακριά τον καπνό μου.

Δεν κατέβασε ποτέ τον δεύτερο κύκλο, ούτε και εγώ το ζήτησα.