Τη Δευτέρα, 4 Ιουλίου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Φαρφουλάς” η συλλογή διηγημάτων του Νίκου Ξένιου, που φέρει τον τίτλο “Το Άχτι”.
Ν’ αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη
της δίφυλλης ντουλάπας;
Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο «Ζέφυρο»
στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία;
Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα;
N’ αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη µπανιέρα;
Να µείνει να φροντίζει τον τάφο της µητέρας του
ή να γυρίσει στη µακρινή πατρίδα;
Να κλείσει τ’ αυτιά του στα ουρλιαχτά
των σκύλων στο στρατόπεδο;
Να πετάξει την ασπίδα του
και ν’ αυτοµολήσει στις τάξεις του εχθρού;
Να πάψει να σκέφτεται;
Ή να µείνει µε το άχτι;
Ν’ αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη
της δίφυλλης ντουλάπας;
Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο «Ζέφυρο»
στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία;
Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα;
N’ αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη µπανιέρα;
Να µείνει να φροντίζει τον τάφο της µητέρας του
ή να γυρίσει στη µακρινή πατρίδα;
Να κλείσει τ’ αυτιά του στα ουρλιαχτά
των σκύλων στο στρατόπεδο;
Να πετάξει την ασπίδα του
και ν’ αυτοµολήσει στις τάξεις του εχθρού;
Να πάψει να σκέφτεται;
Ή να µείνει µε το άχτι;
Μα ποιοί είμαστε τέλος πάντων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξιος Νικόλαε!!!
Νικο μας εύχομαι να ταξιδέψει πολύ μακριά το βιβλίο σου, κάθε ένα διήγημα το έχουμε αγαπήσει και νομίζω είναι ο καιρός να μιλήσει και σε άλλους αναγνώστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελικούλα μου και Γιουλάκι σάς ευχαριστώ για τη συνεχή εποπτεία του βιβλίου και για την κοινή πορεία. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην ομάδα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήEφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 10/07/2011
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Κώστα Μαρίνου
Τίτλος της συλλογής των 16 διηγημάτων, «Το άχτι», και περιεχόμενό τους, μια διαδρομή σε αστικά τοπία εύκολα αναγνωρίσιμα, αλλά και στους ανθρώπους που τα κατοικούν.
Ο αναγνώστης που θα πιάσει στα χέρια του το τομίδιο με τα διηγήματα του Νίκου Ξένιου θα χαρεί καταρχάς την πολύ φροντισμένη έκδοση από τον οίκο Φαρφουλά.
Σαν αστραπές μέσα σε αυτούς τους χώρους, εισβάλλουν εικόνες από μικρά χωριά, με τη φύση αδιάφορη γύρω τους - εικόνες μνήμης μακρινής και ποτέ βίωμα στο τώρα. Όμως οι μνήμες των ηρώων του Νίκου Ξένιου είναι πάντα παρούσες και καθορίζουν τη ζωή τους, καταγράφοντας έτσι τη δύσκολη και, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, ανολοκλήρωτη διαδικασία ενηλικίωσης. Γράφει στο διήγημα, με τίτλο «Ο γιος τού Σωτήρη»:
«Στην οχλοβοή της μεγαλούπολης, ανάμεσα σε ανθρώπους που περιμένουν στη στάση του λεωφορείου, ο γιος τού Σωτήρη κουτσαίνει μέσα στις μνήμες του και σβήνει το παρόν».
Όμως το παρόν υπάρχει, για τους ήρωες και τις ηρωίδες των ιστοριών του Ξένιου, όταν κυκλοφορούν στους αθηναϊκούς δρόμους ή όταν, κλεισμένοι στα διαμερίσματα των ανώνυμων πολυκατοικιών, ανοίγουν τους υπολογιστές, που γίνονται δίοδοι επικοινωνίας, ανολοκλήρωτης όμως και δομημένης σε γλώσσα που δεν εκφράζει συναισθήματα, αλλά είναι μόνο ψηφιακές αστραπές στις οθόνες.
Αίσθημα αγωνίας
Ο Νίκος Ξένιος δεν αρνείται ότι στα διηγήματά του υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία ή, όπως λέει, «παράμετροι των ηρώων του» είναι και δικές του. Όμως- και ευτυχώς- οι αφηγήσεις του δεν συντίθενται από επεμβάσεις σε σελίδες ημερολογιακές, τις οποίες συχνά συναντάμε σε πολλά βιβλία που κυκλοφορούν. Αφήνει πίσω το προσωπικό στοιχείο και αποκαλύπτει μικρά και μεγαλύτερα συμβάντα, που όλα κρύβουν έναν καημό βουβό, που σπάνια γίνεται κραυγή.
«Απότομα άρχισε να φυσάει και τυλιχτήκαμε όλοι στα παλτά μας. Ξαναέσκυψαν διάφορες γυναίκες, η μια στο αυτί της αλληνής. Στο πρόσωπο της γυναίκας, καθώς περνούσε ανάμεσά τους, δεν φάνηκε η παραμικρή σύσπαση. Η Μάρθα απόρησε, μέσα στο πένθος της. ‘Ποια ήταν αυτή η γυναίκα;’» γράφει στο διήγημα, με τίτλο «Τσοκ γκιουζέλ», όπου διαφαίνεται και το άλλο στοιχείο που διατρέχει τα διηγήματα του Ξένιου στη συλλογή «Το άχτι»: ο ερωτισμός, είτε ο άγουρος των πρώτων εφηβικών χρόνων είτε ο τραυματισμένος και ίσως και ανείπωτος της ωριμότητας.
Όμως υπάρχει και το πλήθος γύρω από τους ήρωες του Ξένιου. Μετανάστες, παράνομοι και όχι, πρόσωπα που ίσως πέρασαν από τη ζωή του όταν δούλεψε ως καθηγητής σε διαπολιτισμικό σχολείο και γνώρισε από κοντά αυτά τα συνήθως βουβά πρόσωπα που όλοι προσπερνάμε, συχνά με φόβο, όταν τα συναντάμε. Αυτά τα πρόσωπα και ο φόβος τού «άλλου» που κατατρέχει κάθε κάτοικο μιας μεγαλούπολης δημιουργούν το απροσδιόριστο και αθεράπευτο αίσθημα της αγωνίας που διακρίνεται σε πολλά διηγήματά του.
«Ακούει τη σειρήνα ενός νοσοκομειακού. Πέφτει πάνω σε μια ομήγυρη μαύρων με ταραγμένες φωνές και καβγάδες. Ανοίγει, παραμερίζοντας τον κόσμο, να δει. Ξαπλωμένος πάνω στις εφημερίδες του, ο δικός του άστεγος σφαδάζει, βγάζει αφρούς από το στόμα», γράφει στο διήγημα «Πολιτική του καταστήματος».
Αποτυχία ενηλικίωσης
Ο Νίκος Ξένιος γεννήθηκε στο Χαρτούμ του Σουδάν. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 7 ετών, έκανε καλές σπουδές, γνώρισε τον κόσμο τού θεάτρου και του κινηματογράφου, όπως φανερώνουν και οι συχνές αναφορές σε χώρους και έργα θεατρικά ή κινηματογραφικά. Ταξίδεψε και επέστρεψε στην Ελλάδα, και δίνει μέσα στις λίγες σελίδες των 16 διηγημάτων του ένα πορτρέτο της χώρας και των κατοίκων της.
Όσο για «το Άχτι», τον τίτλο που έδωσε στο βιβλίο του, λέει πως, παρόλο που τον θεωρεί «κραυγαλέο», τον επέλεξε επίτηδες, για να δηλώσει με αυτόν τον αυτοσαρκαστικό χαρακτήρα τού βιβλίου, «επειδή πραγματικά εκφράζει μια αποτυχία ενηλικίωσης». Και μάλλον αποτυχία ενηλικίωσης μιας κοινωνίας και όχι μόνο ενός ατόμου.
(Του Κώστα Μαρίνου)
Kριτική του Metropolis για το "Αχτι"
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τον Νίκος Ξένιος, Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011 στις 3:59 π.μ.
Γραφει ο/η ΛΕΝΑ ΒΛΑΣΤΑΡΑ στις 15 Ιουλ, 2011 στο NOTEBOOK | 0 σχολια
✒ Οι πρωταγωνιστές των 16 ιστοριών του Νίκου Ξένιου που δημοσιεύτηκαν στη συλλογή διηγημάτων «Το άχτι» (εκδ. Φαρφουλάς) είναι όλοι ήρωες τραγικοί και πληγωμένοι, οι οποίοι προσπαθούν, άλλοι μέσα από το ρομαντισμό, άλλοι μέσα από τη σκληρότητα και την αδιαφορία, να γιατρέψουν τις παλιές και νέες πληγές τους. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται είτε για ανθρώπους που θέλουν να βγάλουν το άχτι τους είτε για ανθρώπους πάνω στους οποίους η ελληνική κοινωνία βγάζει το δικό της άχτι. Ιστορίες καθημερινές, που συμβαίνουν γύρω μας, ίσως και στους δικούς μας γνωστούς και στις δικές μας γνώριμες φάτσες, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τις αφηγήσεις του Νίκου Ξένιου. Νιώθουμε να μας πνίγει το άδικο για τον Αμλετ που δίνει εξετάσεις στη φυλακή, για το γιο του Σωτήρη που δεν έχει όνομα και μιλάει με ποίηση για τη ζωή του, για τον Μέμο Μεϊμαρίδη που δεν παραπονιέται ποτέ και για τη νέα πολιτική του γειτονικού σούπερ μάρκετ που αποφάσισε να ρίχνει τις σκόνες πλυντηρίου πάνω στα πεταμένα κρέατα, έτσι ώστε να μην μπορεί να επωφεληθεί κανείς από αυτά. Ολα τα παραπάνω συνοδεύονται από τη σωστή δόση χιούμορ. Και αν κάποιες στιγμές ο ειρμός χάνεται, αυτό δεν είναι αρκετό για να αφήσει ο αναγνώστης τις ιστορίες στη μέση. Απλώς αναρωτιέται αν αυτό γίνεται συνειδητά ή όχι.
Giouli Anastasopoulou είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ήρωες του Νίκου Ξένιου, έχουν ένα άχτι. Δεν είναι όμως μόνο δικό τους. Είναι και το δικό μας άχτι. Το αχτι που έχουμε όλοι μας όταν διαλέγουμε να βλέπουμε με απόσταση τα πραγματα και όταν είμαστε μέσα σε αυτά και τα ζούμε στην πληρότητά τους. Ενα βιβλίο που οι ιστορίες του θα σας μιλήσουν και θα σας θυμισουν τις δικές σας μικρές ιστορίες.
πηγή: vivliolatreia: τους αναγκάζει να συναντήσουν τους εφιάλτες τους http://vivliolatreia.blogspot.com/2011/07/blog-post_771.html#ixzz1SMuR4K6V
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=412167
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή είναι δύσκολη
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 02 Αυγούστου 2011
Δεκαέξι διηγήματα διασταύρωσης των δύο φωνών που μας ανήκουν, αυτής που έχουμε για να μιλάμε και της φωνής που μιλάει μέσα μας και μας οδηγεί είτε στην καταστροφή είτε στη σωτηρία. Ο Νίκος Ξένιος με τα 16 μικρά διηγήματά του περιπλανιέται (και μας παρασέρνει) σε τοπία δύσκολα και σκληρά, αστικά τοπία, όπου κυριαρχούν ο φόβος για το χειρότερο και η αγωνία για το καλύτερο. Ενα παιδί μεταναστών που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να περάσει στην Ιατρική, μια γυναίκα της οποίας ο υπαρξιακός θάνατος συνέπεσε με τον θάνατο του Ελβις Πρίσλεϊ, ένας κρυφός ομοφυλόφιλος, ένας περαστικός από την Πλατεία Εξαρχείων που ξυλοκοπείται αδίκως και μια φιλόλογος που δεν αντέχει τη δουλειά της, είναι μερικοί από τους (αντι)ήρωες του πρώτου βιβλίου του.