Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

"άργησες..." του Δημήτρη Μποσκαίνου




(Στη Μνήμη του Κ.ΚΑΒΑΦΗ)

Αθήνα 03-05-2013
Το δωμάτιο μονόκλινο με όλες τις ανέσεις… καλό κατευόδιο .

Τι να πεις στον ετοιμοθάνατο οροθετικό; Στον ομοφυλόφιλο σαρανταπεντάρη που έσβηνε στον ‘Ευαγγελισμό’ από την ασθένεια της εποχής μας.

Αδιαφορία και Ρατσισμός, Μίσος κι Εγκατάλειψη, όλα μαζί βαπτισμένα AIDS.

Aργόσβηνε ως τα Καβαφικά κεριά κι έκανε από μόνος του το συνειρμό.

Όχι όμως κάθε κερί και μια μέρα, με τις ζωές που χάνονται τα παρομοίασε.

‘Σταγόνα η Ζωή στη δίνη του Χρόνου’ σκέφτηκε και μέσα στη θανατική του θλίψη μια αμυδρή , εσώτερη ανατριχίλα του ζέστανε ξαφνικά την κοιλιά. Αγάπη. Πόσο στ αλήθεια Αγάπησε κι Αγαπήθηκε. Τίποτε άλλο δεν είχε νόημα. Σε λίγο θα τέλειωνε κι αυτό όπως όλα τα ωραία μέσα σε αυτή την Παρωδία.

Έκλεισε τα μάτια του που χαν στερέψει από δάκρυα και υγρασία κι ευθύς το μυαλό του τον ταξίδεψε…

Στα μύχια της ψυχής, στο ζόφο των αναμνήσεων, στο κρίμα του τέλους των.

Αλεξάνδρεια (λίγα χρόνια πριν, Καλοκαίρι)

Το μεσημεριάτικο λιοπύρι έσκιζε την πέτρα στα δυο.

Άνυδρα τα πετρόχτιστα σπίτια στην αγορά με το κίτρινο της αμμόπετρας να κατισχύει, μπλέκονταν τόσο όμορφα χρωματικά με το κόκκινο, το μελιτζανί και το λευκό από τις αυτοσχέδιες τέντες -κουρελούδες που ‘ταν τα σκίαστρα των πάγκων στο παζάρι. Μυρωδιές , αισθήσεις, εικόνες και φασαρία.

Πιασμένοι από το χέρι κι ερωτευμένοι με τη Στιγμή και το Πάντα, απέριττα ντυμένοι στα λευκά, σεργιανούσαν παρασυρμένοι στη μέθη της Νιότης τους και τη πληρότητας της καρδιάς τους.

Δύο σώματα ενωμένα σε μια ψυχή, δυο παιδιά που δεν νοιάστηκαν στιγμή για τα βλέμματα και τους ψιθύρους των περαστικών ούτε για τις μανάδες που’ κλειναν τα μάτια των παιδιών στο διάβα τους.

Χάζευαν κοραλλένια κοσμήματα και φορούσαν ο ένας στον άλλο γιρλάντες, πετούσαν στον αέρα κι έλουζαν ο ένας τα μαλλιά του άλλου με μπαχάρια, παρά τις φωνές και τις αντιδράσεις του χοντρού μικροπωλητή.

Λάτρευαν να Ζουν.

Πριν νυχτώσει, με τη ζέστη να ιδρώνει ακόμα τα καλοσμιλεμένα τους κορμιά μπήκαν αγκαλιά στα λουτρά της Πόλης, ανανέωσαν αιώνιους όρκους μ ένα βλέμμα τους και φιλήθηκαν, αδιαφορώντας για τις δυσθυμίες των ντόπιων που βγήκαν όπως -όπως από το χαμάμ ν αποφύγουν το μίασμα.

Το βράδυ γλυκός έρωτας γαλήνεψε τη σκέψη και την ένταση της ημέρας καθώς το μαβί σκοτάδι που ‘μπαινε από παντού, έβρισκε εμπόδιο τα λευκά σεντόνια και την κουνουπιέρα.

Ο καιρός κύλησε.

H άμμος στην κλεψύδρα σώθηκε κι  έφυγε πια από τα ρούχα, το βλέμμα τη θύμηση.

Τέλειωσαν όλα τόσο εύκολα και τυχαία, όσο  τυχαία κάποτε ξεκίνησαν.

Κάποιος τον πληροφόρησε ότι ο Γλαύκος πέθανε μόνος στην Αλεξάνδρεια, ότι γύρισε εκεί για να τελειώσει. Να θυμηθεί και να σβήσει. Βαφτίστηκε και σαβανώθηκε μόνος του, άρχισε και τελείωσε εκεί που αγάπησε κι αγαπήθηκε.

Έκλαιγε για μήνες, δεν μπορούσε να το χωνέψει.

Οι εφιάλτες τον περίμεναν στην πρώτη στροφή κάθε που γλάρωνε το βλέμμα από εξάντληση. Σε λίγο καιρό ούτε τα φάρμακα τον βοηθούσαν πια να κοιμηθεί.

Ζωντανός Νεκρός περιφέρονταν από δω κι από κει… να θυμηθεί… γιατί του ήταν αδύνατο να ξεχάσει

Φαί και νερό ίσα να βαστιέται.

Αρρώστησε.

Πάνω που οι γιατροί ετοιμάζονταν να τον παραπέμψουν σε ψυχίατρο, κάποιος διέγνωσε σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, προχωρώντας με δική του πρωτοβουλία το ειδικό τεστ.

Έκαναν και δεύτερο τεστ που σε αντίθεση με το πρώτο βγήκε αρνητικό.

Δεν ήξεραν τι είχε, τα ψυχοφάρμακα δεν σταματούσαν την κάθοδο, ενώ σημάδια που εμφανίστηκαν σε πόδια και χέρια κι ύστερα σε όλο το σώμα, έκαναν τους γιατρούς να μείνουν στην αρχική διάγνωση από το πρώτο τεστ.

Δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα το Σύνδρομο Έντονης Αγάπης, Πάθους κι Αποκλίνοντος Ερωτισμού.

Καλυτέρα από το τίποτα (θα σκέφτηκαν)… και βλέπουμε

Δεν ξύπνησε ποτέ από εκείνο το λυτρωτικό τελευταίο του Ύπνο.

Το νέο μαθεύτηκε με ταχύτητα φωτός και αρκετοί στο νοσοκομείο είπαν ‘Πέθανε ο πούστης από το 103’ κρυφογελώντας.

Οι πιο καλόψυχοι, χαμήλωσαν το βλέμμα και χωρίς χαρακτηρισμούς ψέλλισαν απλά…

‘Έφυγε νέος’

Δημήτρης Μποσκαίνος

Υ.γ.

Την ώρα που οι γιατροί έγραφαν τα απαραίτητα πάνω από το  παγωμένο σώμα του,  ένας άυλος εαυτός του σηκώθηκε και πέρασε από μέσα τους με κατεύθυνση προς την πόρτα… Ο Γλαύκος τον περίμενε εκεί, το ίδιο αέρινος κι αχνός, σ ένα άλλο επίπεδο ύπαρξης, φορώντας εκείνα τα ίδια λευκά, με χέρια και πόδια σταυρωμένα σε στάση αναμονής , με χαμόγελο… εκείνο το ίδιο αιώνιο χαμόγελο.

-Άργησες.


Ο Δημήτρης Μποσκαίνος είναι 41 ετών, ζει κι εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα. Λάτρης του Φανταστικού από παιδί, γράφει ιστορίες για αγρίους, παράξενες ή με χιούμορ, λυτρωτικές ή θέτοντας προβλήματα... Το γράψιμο είναι αυτοκριτική και ψυχοθεραπευτική μέθοδος που μαζί με τη μουσική και τον ποιητικό λόγο τον βοηθούν να αντέχει το σήμερα.

Ιστορίες του θα διαβάσετε στο προσωπικό του blog: http://paraxenesistories.wordpress.com/

10 σχόλια:

  1. σας ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμείς ευχαριστούμε για το όμορφο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε Δημήτρη, το κείμενό σου έχει πολλά θετικά στοιχεία αλλά δυστυχώς αισθάνομαι ότι όντως πρόκειται για γράψιμο-ψυχοθεραπείας και συναισθηματικής εκτόνωσης. Δεν είναι, κατά την άποψή μου, το είδος γραφής που αντέχει στο σήμερα, παρά το γεγονός ότι εσένα μπορεί όντως να σε βοηθά να αντέξεις το σήμερα. Καλώς όρισες στο μπλογκ μας. Θα ήθελα πιο αφαιρετικά, πιο προσγειωμένα κείμενα από σένα. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου αίσθηση της γραφής, και εννοείται ότι δεν υποχρεούσαι να συμμερισθείς κάτι τέτοιο. Αυτά ως πρώτη εντύπωση. Και μια απορία: τι σημαίνει μέσα στο κείμενό σου το ρήμα: "να κατισχύει";

    φιλικά
    Νίκος Ξένιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και για το χρόνο σας γενικότερα κε Ξένιο και καλώς σας βρήκα κι εγώ με τη σειρά μου.

    Σεβαστή γνώμη σας και η προσωπική αίσθηση για τη γραφή.

    Η προσγείωση είναι πράγμα πολύ δύσκολο για μένα και τα γραπτά μου.
    Σας παραπέμπω σχετικώς στο προσωπικό μου blog : paraxenesistories.wordpress.com/, όπου μπορείτε ίσως να δείτε περισσότερα και διαφορετικά δείγματα της δουλειάς μου.

    Προσωπικά, με εκφράζει απόλυτα η ρήση μεγάλου συγγραφέα του Φανταστικού που αναφέρει ότι Η Φανταστική Λογοτεχνία σε σχέση με το ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΙΟ της Συμβατικής Λογοτεχνίας, στέκεται δίπλα της μικρή σαν ένα άλογο. Με μια διαφορά όμως. Το μικρό αυτό άλογο έχει φτερά.
    Η αφαίρεση (υποθετική πάντα ) της φανταστικής μεταθανάτιας υπόστασης του Ήρωα του "άργησες" καθώς του πρωθύστερου θανάτου του από Αγάπη, στο βωμό πιο "προσγειωμένων κειμένων" όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, θα έκλεβαν κατά την ταπεινή και καθαρά προσωπική μου γνώμη κάθε λυρισμό, προοπτική και μαγεία από την ιστορία.
    Δεν βλέπω ακόμη, κανένα "δυστυχώς" στο να αναγνωρίζετε τη γραφή μου ως γράψιμο ψυχοθεραπείας και συναισθηματικής εκτόνωσης και σας ευχαριστώ γι αυτό.
    Αλίμονό μου αν δεν έγραφα για τους λόγους που αναφέρετε. Ποια η αλήθεια μου τότε, έναντι εμού και του εν δυνάμει αναγνωστικού κοινού, που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και όντας ακόμη ανέκδοτος - αυτό το ισχνό μέχρι τώρα κοινό και διάφορα έγκυρα e magazines- έχουν τόσο στοργικά αγκαλιάσει κι εμένα και τις ιστορίες μου με την αποδοχή τους.
    Σχετικά με το ερώτημά σας για την έννοια της λέξης κατισχύω, το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας αναφέρει σχετικώς:
    κατισχύω [katisxío] Ρ9α : (λόγ.) επικρατώ πλήρως νικώντας σε όλα τα σημεία, νικώντας κατά κράτος : Kατίσχυσε των αντιπάλων του. || (νομ.): Ο νόμος κατισχύει της διατάξεως, είναι ισχυρότερος. [λόγ. < αρχ. κατισχύω]

    Πάντοτε Φιλικά
    Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος
    υ.γ.
    ελπίζω να υπάρχει χώρος τόσο στην παρέα σας όσο και στη Λογοτεχνία για έναν παράξενο και φαντασμένο ακόμη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ φίλε, πάντα υπάρχει χώρος στην παρέα μας για κάθε παράξενο και κάθε φαντασμένο. Όταν μας γνωρίσετε θα το καταλάβετε ιδίοις όμμασιν. Η ερώτησή μου για το "κατισχύει" αναφερόταν όχι στο ετυμολογικό, όσο στο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ, λειτουργικό νόημα της έκφρασης αυτής που λογιωτατίζει, και μάλιστα στα πλαίσια ενός τόσο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ κειμένου. Εμμέσως επρόκειτο περί στυλιστικής ενστάσεως. Όσο για τα γνωρίσματα "λυρισμός, προοπτική και μαγεία", αυτά βεβαίως δεν αποτελούν χαρακτηριστικά κάποιου ΕΙΔΟΥΣ λογοτεχνίας, ούτε η λογοτεχνία ουσιαστικά χωρίζεται σε είδη. Επίσης, αυτό που (θεματολογικά) συνιστά τη σφαίρα του Φανταστικού, δηλαδή το είδος όπου κατατάσσεται το γραπτό σας, πάνω απ'όλα είναι μέρος επάξιο του "υπερωκεανείου" της μεγάλης λογοτεχνίας για την οποία μιλάτε. Εν ολίγοις, δεν υπερθεματίζω ούτε ιεροποιώ κάποιο "είδος" λογοτεχνίας, αντιθέτως: στην αρνητική κριτική μου για το (ευπρόσδεκτο, εν τούτοις) κείμενό σας αναφερόμουν όχι στο ΘΕΜΑ (το οποίο μπορεί να αντλεί ωραιότατα από το όνειρο, το μη πραγματικό, τον λυρισμό και τη μαγεία που κάνουν τη ζωή μας σημαντική και δίνουν τροφή στην Τέχνη), αλλά στον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο προσεγγίζετε όλα αυτά. Και ο οποίος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ξεπερασμένος. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, με όλον τον σεβασμό στις ιδεολογικές σας επιλογές: κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, η τέχνη γίνεται σημαντική όταν είναι υπαινικτική και όταν το συμπέρασμα αντλείται από την παρατήρηση της ζωής, χωρίς τη συναισθηματική παρέμβαση του καλλιτέχνη. Για την ακρίβεια, χωρίς ο θεατής, ο ακροατής, ο αναγνώστης, τη στιγμή που συγκινείται (αισθητικώς, και όχι από το μελοδραματικό story)να μπορεί να φανταστεί τον δημιουργό πίσω από την κάμερα, πίσω από το πιάνο, πάνω στη γραφομηχανή του. Γι'αυτό και είμαι κάθετα ενάντιος στον "ψυχοθεραπευτικό", όπως σωστά τον χαρακτηρίζετε ο ίδιος στο μπλογκ σας, χαρακτήρα κάποιων κειμένων, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά τα κείμενα αφορούν τον ψυχοθεραπευόμενο και τους φίλους του και όχι ένα σύγχρονο, ευρύτερο κοινό. Συγκρουόμεθα ιδεολογικώς, λοιπόν, και παρ'όλα αυτά παραμένω στην αναμονή ουσιαστικών κειμένων εκ μέρους σας. Σας ευχαριστώ που διαχειρίζεσθε την "επίθεσή" μου με στυλ κι ευελπιστώ να σας μεταπείσω
    ΦΙΛΙΚΩΤΑΤΑ
    είς εκ των γομολαστιχαίων
    Νίκος Ξένιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λυρικό και καλογραμμένο το κείμενό σου φίλε μας. Με καλύπτουν απόλυτα ωστόσο οι παρατηρήσεις του Ξένιου, τα κείμενά μας κατά τη γνώμη μου βέβαια θα ξεκινούν από την προσωπική μας συναισθηματική εκτόνωση αλλά η αξία τους μεγαλώνει όσο πιο μακριά από αυτήν μπορούν να ταξιδέψουν.
    Σοφοκλής Ρόκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κατά την άποψή μου το κείμενο εμπεριείχε λυρισμό, ποιητικότητα, με άγγιξε και μου άρεσε.

    Ο συγγραφέας, ως φόρο τιμής στον Καβάφη, τολμά να μπει σε μονοπάτι που προφανώς δεν κατέχει ως βίωμα, αυτό της αντρικής ομοφυλοφιλίας και συνύπαρξης, εγώ αυτό αποκόμισα τουλάχιστον. Αυτό στο μυαλό μου αναιρεί αυτά που έγραψαν οι συνάδελφοι περί ψυχοθεραπευτικής γραφής και περί αποστασιοποιήσεως του συγγραφέα από τα τεκταινόμενα. Με την έννοια ότι δεν μπορεί κανείς να αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά από κάτι που, καταρχήν, δεν κατέχει ως βίωμα!

    Ωστόσο ο συγγραφέας διαπραγματεύεται το θέμα με αξιοπρέπεια και χωρίς γλυκερότητες και μελοδραματισμούς.

    Αρχισα να το διαβάζω με καχυποψία, καθώς με ξένισαν κάπως τα κλισέ "αρρώστια της εποχής μας", "μίσος, ρατσισμός" και λοιπά, καθώς το προχωρούσα με κέρδιζε. Είχε όμορφες εικόνες και μυρωδιές, την "ανατροπή" περί δεύτερου αρνητικού τεστ, καθώς η αρρώστια του ήρωα οφειλόταν σε σύνδρομο Ερωτος, Αγάπης και Αποκκλίνοντος ερωτισμού, τη βρήκα ιδιαίτερα ευρηματική και, για να μην το βασανίζουμε παραπάνω, θεωρώ το κείμενο πολύ όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα ήθελα επιπλέον να συμπληρώσω ότι θεωρώ πρόκληση για τον Δημήτρη Μποσκαίνο να γράψει κείμενα που προέρχονται από δικά του - ολόδικά του - βιώματα. Δεν μπορεί να φανταστεί τί λαυράκια θα βγάλει. Να γράψει την αλήθεια του και να γίνει η γραφή του πραγματικά ψυχοθεραπευτική, με την απαραίτητη αποστασιοποίηση φυσικά που επεσήμαναν οι δύο συνάδελφοι. Δε βρίσκω τί κακό έχει η ψυχοθεραπευτική γραφή, παρεμπιπτόντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Διαφωνώ στο ότι ο Δημήτρης (που, ειρήσθω εν παρόδω, είναι φίλος μου) πραγματεύεται το θέμα του χωρίς μελοδραματισμούς. Κρίνω πως πρόκειται για ιδιαίτερα μελό κείμενο. Κατά τα λοιπά δεν επιμένω ως προς το ζήτημα "αυτοβιογραφικό ή μη", αφενός γιατί δεν αφορά τον αναγνώστη, αφετέρου γιατί δεν σχετίζεται ευθέως με την περί "μη συναισθηματικής εμπλοκής" σύστασή μου: μπορώ να γράψω για τη Γαλλική Επανάσταση (που εκ των πραγμάτων δεν έχω ζήσει) εμπλεκόμενος συναισθηματικά και μπορώ να γράψω για ένα βίωμά μου αποστασιοποιούμενος. Το ζήτημα που έθεσα στον Δημήτρη ήταν κατά πόσον ένα καλό κείμενο επιτρέπεται να υποβάλλει το συναίσθημα του συγγραφέα στον αναγνώστη κατονομάζοντάς το... Κάνω λάθος, Αγγελική μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή