Η μέρα της νοικοκυράς

Σήμερα το πρωί δεν ένιωθε καλά. Κάθε πρωί τώρα τελευταία ξύπναγε με κάποια αδιαθεσία, κάτι σα βαρυστομαχιά, σαν αναγούλα, αλλά εμετό δεν έκανε. Μέχρι σήμερα, γιατί σήμερα το πρωί και ενώ ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει , ξέρασε όλο του το πρωινό στο πάτωμα.

Σηκώθηκε σχεδόν τρέμοντας και σκέφθηκε την πιθανότητα να ‘ναι έγκυος. Ένιωσε να τον πλημμυρίζει μια απερίγραπτη ευτυχία, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στην αγαπημένη του Ματίλντα.
Είχαν παντρευτεί έναν όμορφο ανθισμένο Απρίλη σ’ ένα ερημοκκλήσι στην Αμοργό. Οι δικοί του δεν την ήθελαν τη Ματίλντα γιατί ήταν φτωχιά, τον είχαν αποκληρώσει κι είχε να τους δει δυο χρόνια, αλλά η γυναίκα του ήταν εργατική και τίμια κι εκείνος την αγαπούσε και δεν του έλειπε καθόλου το πλουσιόσπιτο του κι ας ζούσε σ’ ένα διαμερισματάκι στην Κυψέλη ανάμεσα σε Πολωνούς και μαύρους γείτονες. Ήταν ευτυχισμένος δίπλα της, δεν τον πήρε για τα λεφτά του, αδιαφορούσε για την τεράστια προίκα του, απλά ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και τώρα, για φαντάσου, είχε στα σπλάχνα του το παιδί της.
Μα ας μην βιάζεται να χαρεί, έπρεπε πρώτα απ’ όλα να βεβαιωθεί. Έπρεπε να κάνει όσο γινόταν πιο γρήγορα το τεστ κοπράνων. Είχε βέβαια εδώ και κάμποσες μέρες μια καθυστέρηση στην αφόδευση αλλά δεν ήταν και σίγουρος ότι αυτό σήμαινε εγκυμοσύνη, μπορεί να ήταν από το άγχος. Ήθελε τόσο πολύ ένα παιδί.
Σε λιγότερο από μισή ώρα βρισκόταν στο μικροβιολογικό εργαστήριο με ένα ελάχιστο δείγμα πρωκτικού υγρού που κατάφερε να αποσπάσει και το παρέδιδε στον μουτρωμένο υπάλληλο. Σε δυο ώρες το πολύ θα ήξερε.
Μέχρι τότε είχε δουλειές με φούντες, έπρεπε να ετοιμάσει ένα δείπνο αντάξιο της περίστασης, περιμένοντας τη Ματίλντα από την οικοδομή. Θα της ετοίμαζε μουσακά που τον λάτρευε, ίσως και τούρτα, είχε φυλαγμένα λίγα χρήματα απ’ αυτά που του έδινε κάθε μέρα για το φαί, εκείνη έκανε και υπερωρίες για να μην του λείψει τίποτα και φυσικά ούτε ν’ ακούσει για να βγει να δουλέψει κι αυτός να βοηθήσει την κατάσταση.
Ο άντρας μου δε θέλω να δουλεύει, να βγαίνει από το σπίτι και να του βάζει χέρι η μια και η άλλη. Εγώ τη δουλειά δεν τη φοβάμαι, μπορώ να σε ζήσω, βασιλιά θα σ’ έχω.
Και πράγματι δεν είχε κανένα παράπονο και τώρα όλα θα της τα ανταπέδιδε μ’ ένα παιδάκι.
Τη φανταζόταν να κάθεται απέναντί του με το λαμπερό της χαμόγελο και το θεληματικό της πηγούνι και να τον κοιτά απορημένη.
Πες μου λοιπόν ποια είναι η έκπληξη που μού ‘λεγες;
Όχι, μετά το γλυκό
Ωωω, θα με σκάσεις...
Θα τη βασάνιζε πολύ πριν της το πει, άλλωστε τα νάζια του ήταν πάντα το δυνατό του σημείο, πάντα μ’ αυτά την κατάφερνε να κάνουν τελικά αυτό που ήθελε εκείνος.
Η αλήθεια ήταν ότι φοβόταν και λίγο, μήπως τα οικονομικά τους δεν το επέτρεπαν, μήπως είχε άλλα σχέδια εκείνη στο μυαλό της, κι αν ήθελε πρώτα να πάρουν εκείνο το αυτοκίνητο που ονειρευόταν και το κοιτούσε συνεχώς στα περιοδικά;
Έδιωξε αμέσως τις κακές σκέψεις απ’ το μυαλό του, φυσικά και θα το χαιρόταν, θα τον φιλούσε, θα τον άρπαζε στα δυνατά της μπράτσα και θα τον πήγαινε αγκαλιά στο κρεβάτι τους, έκανε άραγε ή δεν έπρεπε λόγω του μωρού;
Το τηλέφωνο, ναι ήταν το τηλέφωνο, τώρα επιτέλους θα σιγουρευτεί. Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει, το χέρι έτρεμε αλλά η χαρά του δεν περιγράφεται, όταν άκουσε ότι ναι, ήταν τελικά θετικό, περίμενε μωρό, το μωρό της αγαπημένης του Ματίλντας.
Ήταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένος, ήθελε να φωνάξει, να το πει στον κόσμο όλο, ήταν τόσο περήφανος. Ανυπομονούσε να έρθει το απόγευμα να γυρίσει η Ματίλντα. Θα ήταν φυσικά η πρώτη που θα το μάθαινε. Ή όχι;
Ένας άνθρωπος του ήρθε αμέσως στο μυαλό, ο μόνος που θα καταλάβαινε την ευτυχία αλλά και την αγωνία που τον έτρωγε τούτη την άγια στιγμή που θα τη θυμόταν για πάντα στη ζωή του και θα την διηγιόταν και στο γιο του, γιατί δεν το συζητούσε γιο θα έκανε. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε τι θα πει να κουβαλάς μια ζωή στα σπλάχνα σου, μια ζωή που είναι η ένωση η δικιά σου με την καλή σου. Πόσο αυτό αλλάζει και καθορίζει τη ζωή σου. Σχημάτισε αμέσως, σχεδόν τρέμοντας, έναν αριθμό στο τηλέφωνο.
Πατέρα, εγώ είμαι...

Όταν ο Σοφοκλής έφερε το διήγημα αυτό στην ομάδα η βασικότερη αντίρρηση ήταν ότι είναι επιφανειακό κι εξυπνακίστικο. Εκείνος πάντως πιστεύει πως αξίζει τον κόπο να δει κανείς, ότι το να φέρνεις παιδιά στον κόσμο γεννώντας τα, αναγκαστικά καθορίζει σε πολλά σημεία και την κοινωνική σου συμπεριφορά. Όλα λοιπόν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.