Το άχτι της καθημερινότητας
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/10/2011
Θέλουν να βγάλουν το Άχτι τους οι ήρωες του Νίκου Ξένιου και μας παρασύρουν μαζί τους, να αναγνωρίσουμε κι εμείς το δικό μας άχτι. Άνθρωποι κοινοί, καθημερινοί, κάποτε και ιδιαίτεροι, παρουσιασμένοι με έναν τρόπο απλό, ρεαλιστικό, κάποτε και σκοτεινό, μας πείθουν απόλυτα για την ύπαρξη και την κίνησή τους μέσα στις ιστορίες. Κυρίως όμως μας πείθουν ότι δεν θα χάσουμε την ώρα μας μαζί τους κι ότι, όσο μείνουμε κοντά τους κάτι καινούργιο, μικρό ή μεγάλο, θα συμβεί μέσα μας.
Η υποκατάσταση των αληθινών σχέσεων από κακέκτυπες απομιμήσεις τους, η απομάκρυνση από την ύπαιθρο και ο αστικός χώρος όπου ο άνθρωπος ασφυκτιά, η πλασματική ανθρώπινη επικοινωνία, η βία της εγκατάλειψης και η αύρα του θανάτου που πλανάται, κάποιο άλυτο οιδιπόδειο κι ένας έρωτας που δεν πραγματώνεται, ο παραλογισμός της εξουσίας, η διπολική προσωπικότητα που συναντούμε καθημερινά και με την οποία συνδέουμε τη ζωή μας, η απελπισία του ανέστιου κι εκπατρισμένου: αυτά είναι τα κυριότερα θέματα που πραγματεύεται η συλλογή. Από τα δεκαέξι διηγήματά της, «Το άχτι» είναι το πιο ρεαλιστικό, μαζί με την «Πολιτική του καταστήματος», ενώ το πρώτο και το τελευταίο διήγημα («Κόκκινο αλάρμ στην Ιωλκό» και «Θρίαμβος») είναι υπερρεαλιστικής γραφής. Έχοντας κάνει αυστηρή επιλογή από συγγραφική δουλειά πολλών χρόνων, ο Ν. Ξένιος υιοθετεί διαφορετικά στυλιστικά γνωρίσματα και διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές, διατηρώντας σαρκαστικό ύφος σε όλα τα διηγήματα, παλιά και καινούργια. Τα διηγήματα «Ο γιος του Σωτήρη», «Τσοκ γκιουζέλ» και «Έλβις» έχουν δουλευτεί στο πλαίσιο της Λέσχης Δημιουργικής Γραφής «Γομολάστιχα», που λειτουργεί με οκτώ μέλη εδώ και τρία χρόνια (http://gomolastixa.blogspot.com).
Ιστορίες ενηλικίωσης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/10/2011
Γιούλη Αναστασοπούλου "Ψυχή στην Κούλουρη", εκδ. Αλεξάνδρεια, σ. 136, τιμή: 10 ευρώ
Το να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία της ενηλικίωσης ενός μέσου Έλληνα δεν είναι αναγκαστικά κάτι το εντυπωσιακά ενδιαφέρον. Γίνεται ωστόσο σχεδόν φαντασμαγορικό με την πένα της Γιούλης Αναστασοπούλου στο έργο της Ψυχή στην Κούλουρη, χάρη στο περιβάλλον μέσα στο οποίο στήνεται, στην αίσθηση ότι το όνειρο εισβάλλει απρόσκλητο στην πραγματικότητα και συχνά την υποσκελίζει και τελικά στη βαθύτατα φιλοσοφημένη υπαρξιακή πρόταση περί ευτυχίας, πέρα από κάθε στερεότυπο που καταθέτει η συγγραφέας.
Ο Άγης είναι ένα παιδί που μεγαλώνει στη Σαλαμίνα, χωρίς πατέρα, με μια μάνα που κατακλύζει τη ζωή του, θα μπορούσε κανείς να γράψει αν ήθελε να περιγράψει με δυο λόγια το θέμα του βιβλίου. Δεν θα είχε, ωστόσο, έτσι μιλήσει στην πραγματικότητα καθόλου για το ίδιο το βιβλίο, δεν θα είχε πει τίποτα για τον τόπο που διαδραματίζει ένα ρόλο καταλυτικό, αναδεικνυόμενος σχεδόν σε πρόσωπο του βιβλίου. Για τον χρόνο, τη δεκαετία του '80, μια δεκαετία που κυριαρχεί η αμφισβήτηση, το καινούργιο, η τάση να δούμε με νέα ματιά την επόμενη δεκαετία. Για τη ζωντανή, παλλόμενη απουσία του πατέρα, για τη συνεχώς αποσυρόμενη παρουσία της μάνας και για άλλα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του μικρού, που περνούν εσκεμμένα φευγαλέα από το βιβλίο, αλλά καθορίζουν την τύχη του, θέλοντας να θίξουν τη σημασία των τυχαίων συναντήσεων. Αλλά και για την αναδυόμενη εναλλακτική πρόταση ζωής που μουντζώνει προκλητικά τις φιλόδοξες απαιτήσεις του μικροαστισμού, μπροστά σε μια νιρβάνα σχεδόν αυτιστικού τύπου. Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αναγνώστης καταλήγει περισσότερο να το ζει αυτό το βιβλίο παρά να το διαβάζει.
Σοφοκλής Ρόκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου